Woord & Wond

WOORD EN WOND
waar taal opengaat als vlees

 

Er zijn woorden
die je niet schrijft
maar uithuilt

Woorden met
splinters erdoorheen
scherp van verlies
doorschoten met waarheid
zoals ze alleen in stilte
ontstaan

Er zijn zinnen
die niet bedoeld zijn om mooi te zijn
maar waar
als bloed op koude stenen

Hier, in deze ruimte
mag het schuren
scheuren
druipen
want taal is geen pleister
maar een mes
dat snijdt tot het stroomt
en daar, juist daar
begint iets te leven

Ik verzamel de brokstukken
van stem en stilte
maak van open wonden
ritme
maak van het barsten
een bedding

Want niets is zo heilig
als het ongezegd
dat eindelijk ademt

 

Onomkeerbaar.

 

Wat komt,

komt niet van boven.

Niet van buiten.

Niet als licht.

Niet als begrip.

 

Maar als golf

zonder water

ritselend

langs de ruggengraat.

 

Als een zucht 

die niets

heel

laat.

 

Vlees geeft mee.

Niet om te buigen,

maar om te scheuren.

Rafelig,

rauw,

ongewijd

en heilig.

 

Huid houdt geen grens,

buigt onder lucht en water,

barst onder ijs en vuur.

 

Het bijt zich los

uit de diepte

waar geen adem meer woont,

alleen herhaling.

 

Een oerkracht

die zich spant

in het weefsel

achter je ogen,

onder je huid,

vlak onder het zwijgen

dat je altijd hebt gedragen

als een tweede huid.

 

Het snijdt.

Niet om te kwetsen,

maar om eindelijk

buiten te komen.

 

Er is geen klank.

Alleen dat scheuren

dat druipt

zonder bloeden.

 

Handen maken ruimte.

Geen zachtheid.

Geen balsem.

Alleen de drang

om ruimte te geven

aan wat altijd

te groot was

voor je keel.

 

En ergens,

tussen rib en herinnering,

breken vingers door water

zoekend naar weten

dat al vervlogen is.

 

En daar

in de kier

tussen nog

en niet meer

ademt iets.

 

Niet van jou.

Niet van wie je was.

Maar van wat blijft

wanneer alles

is gescheurd.

 

Niet afgerond.

Niet geheeld.

 

Gewoon

open.

Wijd.

Schurend.

Waar.

 

Een oerschreeuw

zonder toon.

Een lied

zonder stem.

Een waarheid

terug op de wind

die te oud is

om nog adem te zijn

en toch

blijft

komen.

"Ik ben terug"

 

Ik ben terug.

Niet als echo van wat verdween,

maar als fluistering van wat bleef ademen

onder lagen van stilte en klei.

Ik ben de zucht van de aarde

waar voetsporen oplossen

maar nooit verdwijnen,

de trilling in botten

die weten hoe vergetelheid voelt.

 

Ik kom met handen vol as,

met vingers die het ritueel herinneren,

die wonden aanraken

alsof het poorten zijn.

Mijn huid draagt het stof

van zij die gingen vóór mij,

mijn voeten zijn zwaar van klei,

mijn passen gevuld

met het gewicht van bloedlijnen.

 

Ik ben kind van klei en stormlicht,

kleinkind van wind

en water dat de geheimen kent.

Mijn botten dragen liederen

die geen naam meer hebben,

maar trillen bij elke maan

die zich spiegelt in de stilte.

 

Ik ben de heks die terugkeert,

niet om te vechten,

maar om te herinneren.

Niet om te fluisteren,

maar om te waken —

bij het vuur,

bij het veld,

bij dat wat heilig is

en lang verborgen lag.

 

Ze zeiden: wees stil.

Dus ik leerde spreken met wortels,

met steen,

met rook.

Ze zeiden: verdwijn.

Maar ik werd adem in de diepte,

vond mezelf tussen botten,

in het zachte suizen

van wat nooit ophield te zingen.

 

Ik ben magie —

niet getemd,

niet gepolijst.

Ik ben wat stroomt

tussen werelden,

wat danst op de grens

tussen zichtbaar en ongezien.

 

Mijn bloed herinnert zich

de vlammen en het zwijgen,

mijn hart klopt

in het ritme van zij

die nooit vergeten werden.

Mijn keel opent zich

als een poort,

en wat eruit stroomt

is geen verhaal —

maar waarheid.

 

Ik ben terug.

En dit keer

verberg ik niets.

 

In klei geschreven, met bloed bezegeld

AS VAN HET BREKEN

 

Er is een breuk die je niet plant,
die als bliksem inslaat in het midden van je bestaan
die alles splijt en niets heel laat.

Ze zeggen dat breken stil is,
maar het huilt in je ribben,
smeult als vuur dat onder de huid sluimert,
klaar om uit te breken 

De nacht slokt je op,
scheurt je open,
laat je staan in as,
waar niets meer glanst behalve rauwe schaduw.

En toch, uit die as,
riep iets.
Een stem die niet vraagt,
maar commandeert:
“Sta op. Breek niet terug,
maar door. Steek vuur aan in het donker.”

Er is geen zachte weg, geen lichte dans
maar stormen, vallen, schrapen,
als een krijger die zijn wonden draagt
als tekens van overleven.

Je adem is een ritme
dat nooit zwijgt,
een vuurtong die weigert
te doven in de kou.

De kracht komt niet uit heling,
maar uit het weigeren van stilstand.
Uit het hardnekkig ademen,
uit het opnieuw in brand steken
van wat je dacht dat dood was.

En zo leer je leven,
niet ondanks de breuk,
maar dóór de breuk heen.
Met de as nog in je haar,
met de storm nog in je borst.

Want in het rauwe breken
ligt een oeroude belofte:
dat elke val
een opstijgen wordt.

Tijgerhart

 

Ik brul in de leegte,
Handen als klauwen gespreid naar de hemel,
wil het breken, het stuk, het donker verscheuren 
maar jij blijft gevangen,
een schim in het wild van je eigen strijd.

Ik ben woest, een vuur dat brandt zonder controle,
een tijger die jankt om machteloosheid,
die wil rennen en vechten,
maar alleen kan toekijken terwijl jij zinkt.

Mijn hart is een kooi van verlangen,
een prooi die ik niet kan redden,
terwijl ik met gespleten nagels graaf naar hoop,
en de lucht scheur met mijn pijn.

Ik zou hemel en hel bewegen,
de aarde openrijten met mijn stem,
als dat jou maar licht gaf,
als dat jou maar zou dragen uit die schaduw.

Maar soms is mijn kracht niets dan een woest gefluister,
een tijger die wacht,
tot jij weer adem vindt, licht in je donkere woud.