Woord & Wond

"Ik ben terug"

 

Ik ben terug.

Niet als echo van wat verdween,

maar als fluistering van wat bleef ademen

onder lagen van stilte en klei.

Ik ben de zucht van de aarde

waar voetsporen oplossen

maar nooit verdwijnen,

de trilling in botten

die weten hoe vergetelheid voelt.

 

Ik kom met handen vol as,

met vingers die het ritueel herinneren,

die wonden aanraken

alsof het poorten zijn.

Mijn huid draagt het stof

van zij die gingen vóór mij,

mijn voeten zijn zwaar van klei,

mijn passen gevuld

met het gewicht van bloedlijnen.

 

Ik ben kind van klei en stormlicht,

kleinkind van wind

en water dat de geheimen kent.

Mijn botten dragen liederen

die geen naam meer hebben,

maar trillen bij elke maan

die zich spiegelt in de stilte.

 

Ik ben de heks die terugkeert,

niet om te vechten,

maar om te herinneren.

Niet om te fluisteren,

maar om te waken —

bij het vuur,

bij het veld,

bij dat wat heilig is

en lang verborgen lag.

 

Ze zeiden: wees stil.

Dus ik leerde spreken met wortels,

met steen,

met rook.

Ze zeiden: verdwijn.

Maar ik werd adem in de diepte,

vond mezelf tussen botten,

in het zachte suizen

van wat nooit ophield te zingen.

 

Ik ben magie —

niet getemd,

niet gepolijst.

Ik ben wat stroomt

tussen werelden,

wat danst op de grens

tussen zichtbaar en ongezien.

 

Mijn bloed herinnert zich

de vlammen en het zwijgen,

mijn hart klopt

in het ritme van zij

die nooit vergeten werden.

Mijn keel opent zich

als een poort,

en wat eruit stroomt

is geen verhaal —

maar waarheid.

 

Ik ben terug.

En dit keer

verberg ik niets.

 

In klei geschreven, met bloed bezegeld