Terug naar de kern

Een reis naar mijn eigen essentie

Zo gebeurt het dan toch weer eens dat ik tegenover mijn huisarts zit, terwijl zij mijn woorden voor me afmaakt, omdat ik zelf niet de kracht vind om ze uit te spreken. Het leek me niet eens op te vallen, totdat ik me realiseerde dat ik de laatste tijd nauwelijks spreek, vooral als ik ziek ben. En dat is de laatste tijd vaker het geval. Als ziekte me overvalt, trek ik me instinctief terug in mezelf. Voor vrienden en familie kan dat frustrerend zijn, omdat ze niet mogen zorgen, niet mogen ingrijpen. Maar ik zie het als een natuurlijk proces: het helingsproces begint voor mij in rust, in prikkelarme stilte waarin ik contact kan maken met dat heilige veld van inzichten dat altijd in mij aanwezig is. Daar, in dat diepe weten, begint het doorvoelen, het echt ervaren. En dat is een reis die ik alleen zelf kan maken.

De afgelopen weken was dat proces volop gaande. Maar een opeenstapeling van omstandigheden—gebeurtenissen die mijn aandacht vroegen—leidde me keer op keer af. Dat brengt onrust, frustratie, irritatie. Het werd me langzaam duidelijk dat het tijd was voor een stapje terug. Langzamer leven, selectiever zijn in mijn contacten, meer rust zoeken en mijn grenzen weer helder afbakenen. Een proces dat ik al jaren oefen, met kleine stapjes vooruit en af en toe een terugval. Toch wordt dat stapje terug steeds meer een abstract begrip. Een opdracht die ik zou moeten uitvoeren, maar die ik niet echt voel. En dus doe ik het niet.

En toch, op zo`n moment, kan ik zelfs voor mezelf, onverwacht tegenover mijn huisarts zitten. Zij, kundig en regulier, pratend over virussen en medicatie. Ik, holistisch en intuïtief, pratend over doodsangst en innerlijke conflicten. Niet van plan geweest om haar met een reeks stevige medicijnen te verlaten, maar uiteindelijk… doe ik dat toch. Zonder omwegen, zonder aarzeling. Een reis die ik nooit had gewild, maar die zich toch ontvouwt. En ik weet dat ze me niet eens hoefde te overtuigen.

Ik ben niet tegen medicatie of medisch ingrijpen. Ik ben dankbaar dat deze wereld die mogelijkheden biedt, en ik besef dat het soms onvermijdelijk is. Maar ik geloof ook sterk in het zelfherstellend vermogen van de mens. Hoe komt het dat ik zo gemakkelijk voorbijging aan mijn eigen waarheid? Hoe kon ik overstag gaan voor de reguliere weg, terwijl ik diep vanbinnen wist dat mijn lichaam en mijn ziel al in herstel waren?

Toen ik anderen vertelde dat ik antibiotica en prednison gebruikte, zei ik dat ik het van tevoren nooit had gewild. Maar als je zo benauwd bent als ik, dan neem je alles aan. Dan wil je gewoon weer ademhalen. Dus volgde ik de kuren, maakte ik ze af, en hoopte ik op verbetering. Maar was dat wel echt zo? Geloofde ik dat echt? Of speelde er iets anders? Was het angst? Bang om te vertrouwen op mijn eigen kracht, op mijn lichaam? Of was ik bang dat die longontsteking mijn COPD zou verergeren, zoals mijn huisarts schetste?

Inmiddels leerde ik maar weer eens dat angst een slechte raadgever is. Het werd me duidelijk dat ik me ergerde aan mijn eigen handelen, terwijl die angst en ergernis juist de wortels zijn van de conflicten die mijn longproblemen voeden. 

Wat een inzicht! Het werd een noodzaak om op een nog dieper en meer verbonden niveau bij mezelf te rade te gaan. De kuren die ik nam, hadden niet het volledige resultaat dat ik hoopte. Ze deden wel iets, maar niet genoeg. En hoe konden ze dat? Want mijn angst was even groot als mijn hoop. Angst voor niet-innemen en angst voor wel. Mijn lichaam voelde dat haarscherp: dat deze middelen misschien nog erger waren dan de kwaal zelf. Ik voelde alsof mijn cellen zich in doodsangst overgaven, alsof de hormonen in mijn lijf ontploften en mijn hart tekeer ging, alsof het uit mijn lijf zou barsten. En dat alles voedde weer die angst.

Ook al ben ik lichamelijk nog steeds zwak, deze week was een boeiende reis. Ik ontdekte dat ik me dieper mag wortelen in mijn eigen overtuigingen. Dat ik weer meer in mijn vlees mag komen, in mijn aard. Dat ik mijn verbinding met de natuur, de lucht, de zon en de maan mag verdiepen. Mijn eigen brood bakken, boter maken, verbinden met het plantenrijk, creëren, luisteren naar de verhalen van de aarde en mijn eigen zielenlied dat me de weg wijst. 

Wat was ik mezelf kwijtgeraakt! Weer! Maar ik weet dat ik die leegte weer kan vullen, dat ik mijn wortels kan verstevigen en mijn kracht weer kan voelen. Het is een proces van kleine stappen, in mijn eigen tempo. Want mijn lichaam, dat alles heeft meegemaakt, heeft dat nodig. Terug naar de basis, terug naar mezelf. Want alle kennis die nodig is ligt daar!