Satanisme: Een Reis door Autonomie, Ritueel, Symboliek en Zelfbeschikking

Stel je een kamer voor waarin het duister niet vijandig is, maar verzachtend. Een plek waar kaarsen de contouren van een bronzen Baphomet beeld strelen, waar wierook zich vermengt met ademhaling. Hier worden geen demonen opgeroepen. Wat wordt aangeraakt, is jezelf.

In dit rituele midden staat geen aanbidding, maar herkenning. De symboliek – hoorns, vlam, gespreide vleugels – spreekt van het samengaan van uitersten: het aardse en het goddelijke, het vrouwelijke en het mannelijke, het licht en de schaduw. Dit is de taal van het lichaam, van het hart dat zegt: ik ben er, helemaal. Het herinnert aan de oude mysteriescholen waarin duisternis niet werd gevreesd, maar betreden als poort naar inzicht.

Zelden wordt de waarheid over satanisme gehoord onder het lawaai van angst en projectie. De moderne vormen – zoals die van The Satanic Temple of de stroming rond Anton LaVey – zijn geen duivelsaanbidding, maar levenshoudingen. Filosofieën die het menselijke niet willen verheerlijken, maar aanvaarden. Zonder excuses. Zonder maskers.

Het LaVeyaanse pad, ontstaan in de jaren '60, is aards en atheïstisch. Satan is daar geen god, maar een spiegel. Hij staat voor vitaliteit, trots, lust, onafhankelijkheid. Voor het weigeren van heilige hypocrisie. Hij vraagt je niets te geloven – alleen te durven voelen en kiezen. LaVey putte inspiratie uit psychologische principes, het werk van Nietzsche en zelfs Aleister Crowley, wiens occulte invloed een schaduw werpt over de fundamenten van de moderne satanische gedachte.

The Satanic Temple (TST), een jonge en actieve stroming, kiest voor compassie en rede. Hun rituelen zijn vaak maatschappelijk: een Baphomet-beeld bij een gerechtsgebouw is een daad, geen geloofsuiting. Een juridisch protest tegen religieuze voorrechten. Hun tienets spreken van rechtvaardigheid, lichamelijke autonomie, en het heilige van twijfel.

Rituelen binnen het satanisme zijn geen magische trucs of archaïsche spreuken. Ze zijn intentie in vorm gegoten. Zoals Shiva Honey, een vooraanstaande vrouw binnen TST, het verwoordt: rituelen zijn belichamingen van rouw, heling en overgave. Haar werk nodigt vrouwen uit zichzelf te vieren – hun sensualiteit, hun rouw, hun kracht – in vorm, geur, geluid. Zo organiseert zij onder andere rituelen waarbij deelnemers bloemen offeren aan hun oude zelf, terwijl ze hun nieuwe intenties fluisteren in de vlam van een zwarte kaars. Alles is symbool. Alles is geladen met betekenis.

In de rituele ruimte vallen de maskers. Het lichaam mag spreken. De schaamte mag verdampen. Wat overblijft is rauwheid, kwetsbaarheid en moed. Hier worden geen demonen verdreven. Hier wordt integratie gevierd.

Er is iets opmerkelijks in hoe het satanisme vrouwelijke archetypen herstelt. Niet als maagd of moeder, maar als gevallen priesteres. Als zij die uit het heilige verdreven werd – en zichzelf opnieuw wijdt.

Vrouwen binnen satanische tradities nemen ritueel in eigen hand. Niet om een god te behagen, maar om zichzelf te helen. Ze markeren overgangen, echtscheidingen, geboortes, miskramen, verlangens en verlies. Niet met dogma, maar met ritme. Niet met schuld, maar met aanwezigheid.

In een wereld die vrouwen nog steeds leert fluisteren, biedt deze weg ruimte voor de stem die zingt. Voor het lichaam dat eert wat het draagt.

Satanisme is verwant aan existentialisme, humanisme en objectivisme. Allen vragen ze: wat is waar, als jij het niet eerst onderzoekt? Wat is goed, als je niet voelt wat het met je doet?

Maar waar deze stromingen vaak in het hoofd blijven, voegt satanisme het lichaam toe. De adem. Het ritme. De geur. Ritueel als antwoord op abstractie. Symbool als brug tussen denken en zijn. Niet als ontsnapping, maar als belichaming van het zelf.

Waar objectivisme soms kil wordt, biedt satanisme warmte. Waar existentialisme kan blijven hangen in leegte, vult satanisme die leegte met klank en kleur. Waar humanisme soms blijft bij theorie, danst satanisme in het lijf. Jean-Paul Sartre schreef ooit: "De mens is niets anders dan wat hij van zichzelf maakt." Satanisme stelt: maak dan iets echts. Iets dat leeft, ademt, ruikt en vlamt.

The Satanic Temple gebruikt ritueel als verzet. Niet met wapens, maar met symboliek. Door Baphomet-standbeelden te plaatsen naast christelijke monumenten, eisen ze gelijke rechten op. Door After School Satan-clubs te organiseren, bieden ze een alternatief voor dogmatische jeugdgroepen. Door rituelen te gebruiken bij abortusklinieken, claimen ze het recht op lichamelijke autonomie – als religieuze waarde.

In al deze handelingen klinkt dezelfde boodschap: jouw lichaam is van jou. Je geweten is van jou. En geen enkele macht heeft het recht om over jouw ziel te beslissen.

Nee, satanisten aanbidden geen duivel. Nee, ze offeren geen kinderen. Nee, ze zijn geen lid van een geheim netwerk. Wat ze wel zijn? Mensen die weigeren om leugens te slikken. Die kiezen voor helderheid, zelfs als die pijn doet. Die het duister niet vrezen, maar als deel van het leven erkennen.

In veel religies wordt gezegd dat God je schiep naar zijn beeld. Satanisme keert die spiegel om: wie ben jij als je geen beeld meer volgt? Als je niets meer hoeft te worden – behalve jezelf?

En misschien is dát wat het zo gevaarlijk maakt voor gevestigde machten. Niet het kwaad. Maar de vrijheid. Niet de rebellie. Maar de waarachtigheid. Zoals Prometheus het vuur stal en naar de mensen bracht, zo daalt Lucifer in sommige tradities af als lichtbrenger – niet om te vernietigen, maar om te herinneren: jij bent het licht. Jij bent de drager. Jij bent de keus. – niet om te vernietigen, maar om te herinneren: jij bent het licht. Jij bent de drager. Jij bent de keus.

Toch is het belangrijk om één verwante stroming níet te vermengen met satanisme: het luciferanisme. Hoewel het beeld van Lucifer als Lichtbrenger overeenkomsten toont, heeft deze stroming een heel andere oorsprong en spirituele basis – geworteld in gnostiek, magie en mystieke inwijding. Juist omdat het zijn eigen weg verdient, zal daar een afzonderlijk artikel aan gewijd worden.. Niet het kwaad. Maar de vrijheid. Niet de rebellie. Maar de waarachtigheid. Zoals Prometheus het vuur stal en naar de mensen bracht, zo daalt Lucifer af als lichtbrenger – niet om te vernietigen, maar om te herinneren: jij bent het licht. Jij bent de drager. Jij bent de keus.

Satan als archetype nodigt je uit je eigen waarheid te leven. Je eigen grenzen te voelen. Je eigen heling toe te staan. Hij vraagt niets. Hij geeft geen genade. Maar hij zegt: kijk. En wees.

Satanisme is geen schaduw om te vrezen. Het is een taal voor wie door het masker heen wil ademen. Een pad voor wie niet gelooft in kant-en-klare heiligheid, maar in het heilige van eerlijkheid. En misschien is dat wel het meest zeldzame wat er is.

Niet duister.

Maar écht.

En in een wereld vol projectie, leugens en afleiding, is dat misschien wel het meest verlichte pad dat je kunt bewandelen.