Hondsdraf / Oxymel

♡ HONDSDRAF / OXYMEL ♡

In mijn tuin, inmiddels meer een wilde oase dan een aangelegde plek groeit hondsdraf ongestoord en krachtig. Ze heeft zich losgemaakt uit de strakke lijnen van de border en spreidt zich als vanzelf over het terras, alsof ze iets komt zeggen. Niet met woorden, maar in een taal die resoneert in het lichaam. Een boodschap zonder haast, diep vanbinnen verstaanbaar. Alsof ze me uitnodigt om stiller te worden. Luisterender. En te herinneren wat ik vergeten was: dat er wijsheid schuilt in alles wat groeit.

Hondsdraf komt niet toevallig. Ik geloof niet in toeval. Alleen in timing, betekenis, synchroniciteit. En zij is gekomen op het moment dat ik kwetsbaarder ben dan anders, met mijn ademhaling als fluisterend strijdtoneel. Ze staat daar, in haar paarse tooi en met donkergroene bladeren als handen, en schenkt me hoop. Bescherming. Kracht.

Ze hoort bij de muntfamilie, zoals ook salie en munt haar zusters zijn. In oude tijden werd ze ‘weilandkruid’ genoemd, soms ook ‘graslelie’, al heeft ze niets sierlijks nodig om op te vallen. Hondsdraf is van het volk, van het veld, van de bodem. Een geneeskrachtig wezen dat al eeuwen wordt geroemd om haar helende werking én haar spirituele kracht.

Haar ronde, getande bladeren dragen aan de onderzijde vaak een waas van paars of zilver, alsof het licht dat ze opvangt door haar heen wordt gefilterd. In het voorjaar bloeit ze in blauwpaarse schakeringen, als kleine geschenken die zich zomaar laten vinden. Ze verzacht wonden, remt ontstekingen, stopt bloedingen. Vroeger kneusde men de bladeren en legde ze op de huid: bij zweren, bij beten, bij geschaafde knieën. Bij verdriet. Bij ademnood. Want ook de luchtwegen luistert ze open, bij griep, bij kou, bij vastzittend verdriet.

Ze werkt bloedzuiverend, stimuleert de lymfestroom en brengt rust in een overprikkelde buik. Maagkrampen, diarree, keelpijn: het lijkt alsof ze weet waar je haar nodig hebt. Eén kopje thee van haar bladeren, of een paar druppels tinctuur, en er keert iets terug. Iets van balans. Van thuiskomen in je lijf.

Maar hondsdraf werkt niet alleen lichamelijk. Ze was ook magisch gereedschap, en is dat nog steeds. In oude volksmagie werd ze gebruikt voor bescherming: tegen ziektes, tegen kwade geesten, tegen onzichtbare invloeden die huizen binnendringen als de nachten langer worden. Takjes onder de mat, in de portemonnee, of onder het hoofdkussen. Geplukt bij volle maan, samen met salie of lavendel, en meegegeven aan wie kracht nodig had.

Soms werd ze ingezet bij liefdesmagie, niet voor hartstocht, maar voor harmonie. Verbondenheid. De kracht om samen te helen in plaats van te vluchten. Ze verankert je in de aarde, in je adem, in je centrum. En juist dat maakt haar voor mij zo waardevol in deze tijd. Want het is niet de luidste plant, maar wel een die zich aandient als de adem stokt.

En dan is er oxymel... het vloeibare antwoord van de natuur op de vraag naar balans. Een mengsel van zuur en zoet, van appelazijn en honing. Oeroud. Egyptisch. Germaans. Grieks. Niet zomaar een drankje, maar een alchemistisch huwelijk van tegenpolen. En daarin voeg ik hondsdraf toe. Want wat zich hecht aan mijn tuin, hecht zich ook aan mijn ritueel.

Mijn azijn maak ik zelf. Van restanten van de herfst: appelschillen, perenpulp, klokhuizen vol geur. Ze fermenteren langzaam, in stilte, begeleid door een levende moedercultuur die zich spiraalsgewijs vermenigvuldigt. Het is geen snelle azijn, maar eentje die doorleefd is. Aards. Verweven met mijn ritme en herinnering. En als ik die azijn meng met Friese honing en hondsdraf, ontstaat er iets dat meer is dan de som der delen.

Deze oxymel helpt me ademen. Niet alleen in mijn longen, maar ook in mijn rug, mijn buik, mijn ziel. Ze ondersteunt de spijsvertering, maakt het lichaam lichter, zuiverder. En vooral: ze herinnert. Aan kracht. Aan eenvoud. Aan de magie van aarde die vloeibaar wordt.

De bereidingswijze is simpel, maar heilig:

Neem een handvol verse hondsdraf, geplukt op een dag dat je hart open staat. Was haar voorzichtig en hak grof. Doe haar in een glazen pot, samen met drie delen pure honing, één deel appelazijn met moeder, en een borrelglaasje stoofpeerazijn. Voeg desgewenst lavendel, brandnetel of kamille toe. Sluit de pot met een doek of glazen deksel. Zet haar donker weg. Laat twee weken rusten. Schud af en toe. Fluister iets. Zeef. Bewaar de vloeistof in een donkere fles. Neem dagelijks een theelepel, verdund met lauw water, als je daaraan toe bent.

Wees voorzichtig als je zwanger bent, borstvoeding geeft, allergieën hebt of medicijnen gebruikt. Oxymel is krachtig, maar geen wondermiddel. Zoals alles in de natuur vraagt ook dit om respect. Om luisteren.

En misschien is dat precies waar het allemaal om draait.

Om luisteren. Naar wat zich aandient. Naar de adem die stokt. Naar het kruid dat zegt: ik ben hier voor jou.

Laat deze druppels je herinneren aan de kracht die in eenvoud schuilt. Aan de tijdloze lijn tussen jou en de aarde. Aan het fluisteren van de planten, dat je leidt, precies daar waar je mag zijn.

✧ Spreuk voor Hondsdraf-Oxymel ✧

Adem van aarde, kruid in mijn bloed,
waar ik gebroken was, maak mij weer goed.
Sterk in de stilte, zacht in de kracht,
weef mij heel in de schaduw en nacht.

Hondsdraf, wachter van wat niet werd gezegd,
open mijn borstkas, maak alles terecht.
Door zuur en door zoet, door honing en pijn,
breng jij mij terug in mijn eigen zijn.