Zomerstilte

De zon zingt het hoogste lied, maar jij hoeft niet mee te schreeuwen

Het was ergens diep in juli.
De lucht stond stil.
Geen wind, geen wolk, geen richting.
Alleen het trillen van warmte boven het pad,
en de geur van hooi, zwaar als honing.

De tuin leek verlaten,
maar alles leefde nog.
Traag, zinderend, verzadigd.
Alsof zelfs de bloemen
hun bloei niet langer hoefden te bewijzen.

Ik bleef staan onder de vlier.
Niet uit vermoeidheid,
maar omdat mijn lichaam het ritme van de dag
niet langer wilde forceren.
En daar, midden in het licht,
vond ik het:
de zomerstilte.

Niet de stilte van leegte,
maar van genoeg.

Een stilte waarin niets meer moet groeien,
waarin alles even mag rusten
in zijn volle vorm.
De adem tussen bloei en oogst.
Het kantelpunt waar de zon
heel even niets van je vraagt.

Misschien hoef je deze zomer niets toe te voegen.
Misschien ben je al verzadigd.

We denken dat de zomer
het seizoen is van dóórgaan.
Van zichtbaar zijn, stralen, creëren.
Van uitnodigingen en feest
en ‘haal eruit wat erin zit’.

Maar de natuur zelf doet dat anders.

Na de zonnewende
schuift het licht stilletjes terug.
De schaduw wordt weer langer.
De geur van de aarde dieper.
En iets in jou weet dat.

Ook als de wereld roept:
mee, verder, sneller
wil je lichaam misschien fluisteren:
nee. nu even niet.

De zomerstilte is geen afwezigheid.
Ze is een innerlijke aanwezigheid
die niet schreeuwt.
Ze zit in de schaduw onder een boom,
in het dommelende uur na de lunch,
in het zachte zuchten van het lijf
dat geen plan hoeft te maken.

Ze is het besef dat alles wat leeft
ook rust kent.
Dat de cyclus van het jaar
een plek voor jou heeft
waar je niet hoeft te streven.

Ik denk aan de vrouwen van vroeger,
die wisten dat rust heilig was.
Dat op het hoogtepunt van de zon
ook het keerpunt lag.

Ze bakten brood,
maar lieten het rijzen in stilte.
Ze plukten kruiden,
maar zonder haast.
En 's middags, in de hitte,
deden ze niets
behalve aanwezig zijn bij alles wat al was.


Misschien is dat ook wat deze tijd vraagt:
niet méér, maar minder.
Niet zichtbaar, maar voelbaar.
Niet verder, maar dieper.

Want ergens onder het felle licht
ligt een trager weten.
Een oud weten.
Dat je niet altijd hoeft te groeien
om vol te zijn.
Dat je geen plan nodig hebt
om aanwezig te zijn.
Dat jouw waarde
niet afhangt van wat je doet,
maar van wie je bent
als alles stilvalt.

Als je deze zomer verlangt naar eenvoud —
volg dat.

Als je lichaam zegt:
ga liggen in het gras,
of kijk een uur lang naar niets,
geef daaraan toe.

Zomerstilte is geen luxe.
Ze is onderdeel van het ritme.
Net zoals dauw bij ochtend hoort,
en sterren bij de nacht.

 Wil je deze zomer anders beleven?
Niet via luidheid, maar via luisteren.
Niet via doel, maar via aanwezigheid.

Gun jezelf een dag zonder haast,
een siësta in je ziel,
een wandeling zonder richting.

En als je daar bedding in zoekt:
op mijn website vind je kruiden, stenen en rituelen
die je niet aansporen tot presteren,
maar je herinneren aan rust.
Aan het niets hoeven.
Aan het mogen.

Of stuur me een bericht.
Soms is een gesprek al voldoende.