Maanbloed & Aarderitme

Maanbloed & Aarderitme

Er zijn woorden die je nooit geleerd hebt, en toch herkent je lichaam ze. Een trilling in de onderbuik, een onverwachte stilte in je borstkas, een golf van vermoeidheid vlak voor de maan verdwijnt. Je lichaam leeft op ritme. Niet het ritme van de klok, maar dat van adem en getij, van bot en bloed, van maan en meridiaan.

Het vrouwenlichaam herinnert iets wat het hoofd is vergeten. Een oud weten. Een stroom zonder begin of einde. En dat weten het spreekt, telkens weer, in het maanbloed.

In oude tijden werd bloed niet verborgen. Het werd geëerd, verzameld, begraven. Men geloofde dat een vrouw die menstrueerde dichter bij het onzichtbare stond dan ooit. Ze droomde krachtiger. Ze voelde scherper. Ze zag wat anderen misten. Dat wat wij 'menstruatie' noemen, was voor hen maanvuur: een heilig verlies, een ontvankelijkheid die ook een kracht was. Niet iets om te verdoven, maar om te volgen. Als een kompas in het donker.

Weinigen van ons werden verwelkomd in het bloed. De meesten vonden er gêne, eenzaamheid, onbegrip. Met de komst van patriarchale religies, het verlies van vrouwelijke rituelen, en de opkomst van een denksysteem dat het lichaam wantrouwde, verschoof ook het beeld van bloed. Wat ooit als heilig werd gezien, werd plots onrein. Wat ooit gedeeld werd rond het vuur, werd verborgen onder lakens. En toch bleef het lichaam spreken.

In de diepere lagen van het lichaam is de eerste bloeding een drempel. Een grens tussen werelden. Een fluistering: je weet het nu, ook al weet je nog niet wat. En wat toen niet gevierd werd, mag alsnog geëerd worden. Een brief aan je jongere zelf. Een ritueel in de badkamer, een schaal met water, een paar rozenblaadjes, een kaars die je in stilte aansteekt. Een steen op je altaar met een fluistering erbij: ik zie je. Je hoeft niet terug,  je mag opnieuw beginnen.

Als het bloed zich terugtrekt, is dat niet het einde van het ritme. Het is een verschuiving. Van buiten naar binnen. Van stroming naar vuursteen. De menopauze is geen leegte. Het is een nieuwe bedding. Een vrouw zonder maanbloed draagt de maan in zich. Zij ís de cyclus geworden. Haar dromen dieper, haar woorden ruimer. Ze leeft het weten zonder het te verliezen.

Sommige vrouwen gebruiken een spiraal of pil, anderen kiezen bewust voor regelmaat of stilte in hun cyclus. En soms komt het vanzelf: het bloed stopt door omstandigheden, ziekte, of overgang. Maar spiritueel is er niets verloren. Het bloed trekt zich alleen terug in de diepte. Net als een rivier die ondergronds gaat, maar nog steeds de wortels voedt. Zelf kiezen is óók luisteren. Je luistert dan niet naar de maan buiten je, maar naar je lichaam, je leven, je behoefte aan rust of structuur. En die keuze is niet minder heilig dan het natuurlijke verloop. Ook dát is wijsheid. Ook dát is afstemming.

Het ritme leeft in je huid, je dromen, je stem. Altijd.

Elke fase van je cyclus vraagt iets anders. Niet van je hoofd, maar van je lichaam. En planten weten dat. Tijdens het loslaten, het zakken: maansteen, duizendblad, vrouwenmantel. Tijdens het groeien, het ontvouwen: citrien, citroenmelisse, brandnetel. Tijdens het bloeien, het openstaan: carneool, rozenkwarts, hibiscus. Tijdens het afbouwen, het terugkeren: obsidiaan, bijvoet, wilde marjolein. Een steen in je zak. Een infusie naast je bed. Een hand op je onderbuik. Zo simpel kan het begin zijn.

Voor onze voormoeders was de maan meer dan een hemellichaam. Ze zagen haar weerspiegeld in de akkers. Wassende maan: zaaien. Afnemende maan: oogsten. Volle maan: waken. Nieuwe maan: slapen. Geneeskrachtige kruiden werden geplukt bij dalend licht. Zalven werden gezet op het keerpunt van de maan. Zelfs bevallingen werden verwacht bij wassende kracht. De maan was een kalender van instinct. Geen cijfer, maar gevoel.

De man bloedt niet, maar ook hij leeft op ritme. Een maandelijkse gevoeligheid, een golf van energie, terugtrekking, helderheid. Sommige mannen ervaren dit hormonaal, andere op droomniveau of in het lichaam. Maar het hoort bij het mens-zijn. Bij het luisteren naar binnen. Ook zij dragen maan en zon in zich. In andere vormen. Met andere stemmen. Maar niet minder echt.

Als je werkelijk op je eigen ritme wil leven, betekent dat soms: nee zeggen. Tegen een planning. Een verwachting. Een tempo dat niet klopt. Het vraagt moed. Om te vertragen. Te zakken. Te voelen. Niet omdat je zwak bent, maar omdat je luistert. En luisteren is heilig.

Waar komt het vandaan dat we zeggen: "ongesteld zijn"? Het woord zelf verwijst naar 'niet in staat zijn', 'uit het gewone gesteld'. Alsof menstruatie een afwijking is van de norm. Een storing. Maar menstruatie ís geen storing  het is juist een teken dat het lichaam haar ritme volgt. De taal verraadt onze collectieve houding. En ook uitdrukkingen als "de rode vlag hangt uit" of "opoe komt op bezoek" dragen de sporen van een tijd waarin menstruatie niet open besproken mocht worden. Met name de laatste heeft vermoedelijk wortels in het idee dat vrouwen tijdens hun menstruatie geholpen werden door oudere vrouwen  misschien letterlijk: opoe kwam echt op bezoek om te zorgen. Wat nu verhullend klinkt, kan oorspronkelijk juist een vorm van zorg en erkenning zijn geweest.

Ben je op zoek naar bedding voor jouw ritme? Heb je behoefte aan herkenning, inzicht of gewoon een stil gesprek? Wees welkom om contact op te nemen alles wat je deelt, blijft tussen ons. Soms is dat al genoeg.