Tussen kruin en ogen
Over aanraking als herinnering
Er zijn plekken op het lichaam waar geen woorden nodig zijn.
Waar een hand volstaat.
Of een adem.
Of het lichte, stille gewicht van een voorhoofd tegen een ander voorhoofd.
Lang voordat er gesproken werd over chakra’s of energiepunten, wisten vrouwen dit al. Grootmoeders, vroedvrouwen, zij die hun weten niet opschreven maar doorgaven in aanrakingen. In zachte spreuken, nauwelijks hoorbaar. In blikken die langer bleven rusten dan nodig was.
Ze legden hun hand boven de wenkbrauwen, tegen de huid tussen slapen en haarlijn.
Niet om iets te helen.
Niet om te bezweren.
Maar om te herinneren.
Aan wie je bent.
Aan wat je weet.
Aan waar je vandaan komt.
Het voorhoofd is niet alleen het huis van denken. Het is ook de plek waar de ziel klopt, zacht en meestal overstemd. Een aanraking daar met liefde, met aandacht, met toestemming kan iets openen wat al die tijd verborgen zat. Alsof je een sluier oplicht. Alsof je thuiskomt in je lichaam.
In oude Germaanse streken was er geen woord voor “derde oog”.
Maar er was wél weten.
Vrouwen tekenden soms een symbool op het voorhoofd met bijvoet of as.
Een spiraal van bescherming.
Een stip als zegen.
Een veeg barnsteenolie voor moed.
En als een kind ziek was, boog men zich voorover. Lippen tegen voorhoofd.
Niet om het koortsgetal te meten. Maar om de geest van het kind te kalmeren.
“Je bent er nog,” zei die kus.
“Ik blijf bij je.”
Probeer het eens.
Niet zomaar, maar met aandacht.
Wanneer je iemand liefhebt.
Wanneer woorden tekortschieten.
Wanneer iemand rusteloos is, of verdrietig, of verloren in zichzelf.
Leg dan je hand of lippen zacht tegen het gebied net boven de wenkbrauwen.
Niet om te sturen.
Maar om aanwezig te zijn.
Om een anker te zijn voor het stille weten.
Het kan zijn dat de ander ontspant.
Of begint te huilen.
Of stil wordt op een manier die voelt als land na regen.
Misschien gebeurt er niets. Maar zelfs dan: je hebt iets gegeven wat ouder is dan taal.
En als jij degene bent die verlangt naar zo’n aanraking
leg dan je eigen hand daar neer.
Zacht.
Als een herinnering.
Je hoeft jezelf niet te openen.
Je hoeft alleen maar
te zijn
waar je al bent.
Reactie plaatsen
Reacties