Galdr

Galdr – Zingen wat de ziel weet ♡

(De Taal van Trilling – deel 3)

Er zijn woorden die je niet hoeft te begrijpen om ze te voelen.

Klanken die iets openen, lang vóór je hoofd begrijpt wat er gebeurt.

Galdr is zo’n woord. Oudnoords voor zingen, bezweren, roepen, maar eigenlijk is het meer dan dat. Galdr is het zingen van de ziel.

In de traditie van het oude Noorden werd galdr gebruikt om werelden aan te roepen, wonden te helen, stormen te kalmeren of juist op te roepen. Niet met bombastisch vertoon, maar met herhaling, adem en intentie. Zoals een vrouw haar weeën bezingt. Zoals de wind over stenen zingt. Zoals een naam wordt gefluisterd tot ze begint te leven.

Galdr is geen liedje.

Het is geen spreuk.

Het is trilling, richting, herinnering.

Sommige vrouwen zongen hun kinderen de wereld in.

Sommige vrouwen zongen hun doden naar het licht.

Sommige vrouwen zongen in zichzelf, omdat hun stem niet meer mocht bestaan.

Ik geloof dat hun gezang nog steeds tussen de wortels zindert.

Dat galdr niet vergeten is, maar sluimert in ribben, in riet, in ritme.

Zelf voel ik galdr het sterkst wanneer mijn stem zacht wordt.

Als ik in de schemering loop, met woorden die ik niet zelf bedenk.

Als ik zing voor de planten in mijn tuin.

Als ik klanken herhaal die mijn overgrootmoeder misschien ook nog kende.

Het is geen show. Het is herinnering.

In het Middelnederlands en het Oudhoogduits bestond een verwante term: galster, een bezwerende zang, een toverspreuk gedragen door klank. Waar galdr wortelt in het Oudnoords, klinkt galster dichter bij huis. Ook dit woord verwijst naar een stem die schept, zingt, heelt. De taal van vrouwen die nog wisten wat klank vermag.

Er zijn runen die de adem van galdr in zich dragen. Voor mij zijn het er drie die helder oplichten als klankzuilen tussen werelden, als bezielde tekens van wat niet in gewone taal past:

ᚨ Ansuz – de adem van de god, de bezieling die door de stem stroomt

ᚹ Wunjo – de klank van vreugde, het zinderen van licht in trilling

ᛇ Eiwaz – de brug tussen hemel en wortel, de as waarlangs werelden bewegen

Soms overweeg ik een vierde:

ᛚ Laguz – de stroom van het onbewuste, het lied dat beweegt als water

Samen vormen ze een krachtveld van ziel, vreugde, verbinding en fluïditeit precies waar galdr leeft. Niet als spreuk of melodie, maar als levend geheugen in klank.

De afbeelding bij deze blog is daarop geïnspireerd. Spiraal en lijn. Stilte en adem. Zoals galdr zelf, oud, eenvoudig, en diep resonerend.

*Een oefening in Galdr*

Ga eens zitten bij een boom.

Voel hoe je lijf ademt.

En dan: laat een klank komen. Geen woord, geen melodie. Alleen klank.

Herhaal hem zacht, als een druppel die steeds opnieuw in het water valt.

Voel waar hij in je lichaam trilt.

Laat de klank zich langzaam vormen. Misschien komt er een ritme. Misschien een naam. Misschien stilte.

Alles is goed.

Want galdr is niet wat je doet.

Het is wat zich door je heen herinnert.

Volg de serie ‘De Taal van Trilling’ op mijn blog of socials. Deel 1 opende de serie met een bezonnen blik op de ziel van taal en trilling. Deel 2 ging over Abracadabra. Deel 4 volgt morgen.

Liefs,

Saskia. 

Yindi Anora