Blaasontsteking

Het verhaal van Maryam en haar blaasontsteking: 

Maryam was een meisje van zestien jaar, vol levenskracht en nieuwsgierigheid, maar de laatste weken voelde ze zich vooral moe en geïrriteerd. Ze had last van een pijnlijke, branderige blaasontsteking die haar ’s nachts wakker hield en haar overdag afleidde van haar belangrijke eindexamens. Elke keer dat ze naar het toilet ging, voelde ze een scherpe sensatie die haar deed denken aan haar onmacht en frustratie.

Toen ze bij mij kwam, zat ze met haar handen in haar schoot, haar blik was vermoeid maar haar ogen straalden ook een soort vastberadenheid uit. Ze vertelde dat ze zich vooral erg ergerde aan haar moeder, die telkens haar plannen in de war stuurde en haar geen ruimte gaf om haar eigen keuzes te maken. Ze voelde dat haar grenzen niet erkend werden, en dat haar gevoelens niet serieus genomen werden.

Ze vertelde dat ze zich al wekenlang niet echt gehoord voelde. “Mijn moeder wil dat ik alles doe volgens haar regels,” zei ze zacht, “en ik moet altijd aan haar verwachtingen voldoen. Maar ik wil mijn eigen weg gaan. Ik wil niet dat ze me altijd vertelt wat ik moet doen. Soms voel ik gewoon dat ik gek wordt van al die regels en dat ik niet meer mezelf kan zijn.” Haar stem trilde een beetje, en haar ogen vulden zich met tranen die ze snel wegslikte.

Volgens de nieuwe Germaanse geneeskunde — die kijkt naar de onderliggende emotionele oorzaken van ziekte — wordt een blaasontsteking vaak geassocieerd met een territorium-ergernisconflict. Dit is een innerlijke strijd die ontstaat wanneer iemand zich onrechtvaardig behandeld voelt, of wanneer zijn of haar persoonlijke grenzen worden overschreden. Het is een conflict over het recht om te bestaan, te groeien en zelf beslissingen te nemen zonder dat anderen die grenzen overschrijden.

Voor Maryam was dat conflict heel duidelijk. Ze voelde zich alsof haar autonomie voortdurend werd ondermijnd door haar moeder. Die dag, enkele dagen voor haar klacht begon, had ze een ruzie gehad met haar moeder over haar studiekeuze. Haar moeder wilde dat ze de studie geneeskunde ging doen, terwijl Maryam liever kunst en design wilde studeren. Ze had haar mening geuit, maar haar moeder was daar niet blij mee. Ze had het gevoel dat haar mening niet werd gerespecteerd en dat haar moeder haar wilde vormen naar haar eigen wensen, niet haar eigen dromen.

Die avond zat Maryam in haar kamer, boos en teleurgesteld. Ze voelde zich gekwetst omdat haar moeder haar niet begreep. In haar hart dacht ze: “Waarom mag ik niet gewoon mijn eigen keuzes maken? Waarom moet alles volgens haar plan verlopen?” Haar frustratie groeide, en die emoties begonnen zich op te stapelen. Ze voelde dat haar grens werd overschreden, dat haar innerlijke wereld werd genegeerd.

De dag erna voelde ze zich ineens heel anders. Ze had de hele nacht niet kunnen slapen door de pijn en de irritatie. Haar lichaam gaf haar een signaal: ‘Hier is mijn grens, en die wordt overschreden.’ Haar blaas, dat territorium van de urinewegen, werd het symbool van haar innerlijke strijd. Het was alsof haar lichaam haar wilde laten weten: ‘Dit is mijn grens, en die mag niet worden overschreden.’

Door haar verhaal en haar emoties te horen, zag ik dat haar blaasontsteking geen toeval was. Het was een fysieke manifestatie van haar innerlijke ergernis, haar frustratie en haar behoefte om gehoord en erkend te worden. Het was haar lichaam dat haar probeerde te laten weten dat haar grenzen niet alleen fysiek, maar ook emotioneel, mentaal en spiritueel werden overschreden.

We spraken over hoe haar gevoelens van machteloosheid en frustratie haar hadden geleid tot dit conflict. Ze begon te begrijpen dat haar lichaam haar een boodschap wilde sturen: dat ze haar eigen stem moest vinden, haar grenzen moest aangeven en haar gevoelens niet langer moest onderdrukken. Ze voelde een lichte opluchting toen ze besefte dat haar klachten niet alleen een infectie waren, maar een signaal dat ze haar innerlijke wereld serieus moest nemen.

Wat nu? We werkten aan haar bewustwording: haar emoties mochten er zijn, haar grenzen mochten worden aangegeven, en ze mocht leren voor zichzelf op te komen zonder schuldgevoelens. Daarnaast ondersteunden we haar met ademhalingsoefeningen en energetische werkingen om haar emotionele balans te herstellen. Ze kreeg ook praktische tips om haar gevoelens van ergernis op een gezonde wijze te uiten, bijvoorbeeld door haar grenzen te communiceren en haar gevoelens te delen met haar moeder.

Het verhaal van Maryam laat zien dat ziekte volgens de nieuwe Germaanse geneeskunde een belangrijke boodschap is. Haar blaasontsteking was voor haar een signaal dat ze haar eigen weg moest vinden, haar grenzen moest bewaken en haar emoties serieus moest nemen. Het was een spoor dat haar leidde naar haar innerlijke wereld, en dat haar de weg wees naar zelfherkenning en heling.